اثر تزریق مزمن مرفین در دوره نوزادی بر تشنج حاصل از پنتیلن تترازول در دوره قبل از بلوغ موش های صحرایی

پیش زمینه و هدف: تجویز مکرر مرفین باعث افزایش مزمن فعالیت حرکتی، خصوصیات انگیزشی و دیگر پاسخ های ناشی از دریافت این قبیل داروها می شود. اثرات مرفین بر تشنج به صورت وابسته به دوز گزارش شده است. هدف مطالعه حاضر بررسی اثر تزریق مزمن مرفین بر تشنج ناشی از پنتیلن تترازول (ptz) در موش های صحرایی بود.مواد و روش کار: نوزادان موش صحرایی (40 سر) به طور تصادفی انتخاب و به دو گروه تقسیم شدند. در سن ۸- ۱۴ روزه نیمی از حیوانات مرفین و نیمی دیگر سالین دریافت کردند. سپس موش ها در روز ۲۵ و یا ۳۲ بعد از تولد با تزریق پنتیلن تترازول (mg/kg٦۰) به صورت داخل صفاقی از نظر بروز رفتارهای تشنجی مورد مطالعه قرار گرفتند.یافته ها: تعداد پاک کردن پوزه در گروه های مرفینی نسبت به گروه های سالینی کم شد (p< 0.05). مدت زمان پاک کردن پوزه در موش های 32 روزه مرفینی نسبت به گروه سالین کاهش یافت (p< 0.01). زمان تأخیری در باز شدن پای عقب بعد از تزریق پنتیلن تترازول در موش های 25 روزه مرفینی نسبت به موش های سالینی کاهش پیدا کرد ولی در موش های 32 روزه این اثر افزایش یافت (p< 0.05). احتمال وقوع تشنج تونیک-کلونیک در موش های 25 روزه مرفینی نسبت به گروه سالین 4/2 برابر افزایش یافت در حالی که این اثر در موش های 32 روزه برعکس بود. نتیجه گیری: تماس مزمن با مرفین در دوره نوزادی باعث تغییرات وابسته به سن در استعداد به تشنج می شود. احتمالاً تغییر در تکامل سیستم های مغزی نظیر گلوتامات (در اثر مواجهه با مرفین) مبنای این نتایج باشد.